ΠΟΣΤ mortem

Ο Μαικλ Τζάκσον πέθανε.

πήγε να βρει τον Βασιλιά του rock and roll, και όλους εκείνους που βρίσκονται στο πάνθεο του μουσικού στερεώματος.

Το μόνο κακό είναι ότι δεν πέθανε 10 ή 20 χρόνια πριν. Όταν ήταν ακόμα στην ακμή του. Πριν αρχίσουν τα σκάνδαλα με τα παιδάκια και οι φαρσοκωμωδίες με γάμους, χωρισμούς, παιδιά, επεμβάσεις.

Ο Βασιλιάς της ποπ μέχρι τότε βρίσκονταν σε ύψη εφάμιλλα με τον Φρέντυ Μέρκιουρι τον Κερτ Κομπέιν και άλλους, ο καθένας στο δικό του κοινό και μουσικό είδος.

Θυμάμαι μια ξαδέρφη μου στις αρχές του 90 που είχε τρελό πάθος με τον Μάικλ και μερικά χρόνια αργότερα είχα σκεφτεί να της αγοράσω το History. Όταν όμως της έκανα νύξη για αυτό, μόνο που δεν με έβρισε. "Σιγά μη μου αρέσει αυτή η αδερφή!" ήταν τα κατά γράμμα λόγια της. Βλέπεις στο μεσοδιάστημα είχαν μεσολαβήσει οι κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης οι οποίες, λογικά ίσως, είχαν κατακρημνίσει το είδωλο από το βάθρο στο βόθρο.

Πόσο μικρή απόσταση χωρίζει αυτά τα δύο...

Ο Μάικλ ήταν και ωραίο παιδί. Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη προτίμηση στους άντρες, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Μεγάλο μέρος ίσως ήταν πλαστική ομορφιά αλλά ούτε ο πρώτος ήταν ούτε ο τελευταίος. Πιθανότατα ήταν ο πρώτος που το παράκανε. Η δόξα και το χρήμα τον έκανε καθώς φαίνεται να χάσει το μέτρο.

Οι δικαστικές περιπέτειες τον γονάτισαν οικονομικά. Σα χτες θυμάμαι την είδηση για την πώληση της Neverland και την επακόλουθη φυγή του σε κάποιο από τα αραβικά εμιράτα. Το κραχ ενός υπερκαπιταλιστή πριν το κραχ του ίδιου του καπιταλισμού.

Πόσο εφήμερο είναι το χρήμα αλήθεια. Αναρωτιέμαι πόσα θα βγάζουν οι κωλοσσοί (SONY) (ναι το ορθογραφικό είναι ηθελημένο) της μουσικής βιομηχανίας τα επόμενα 70 χρόνια που θα εκμεταλλεύονται τα πνευματικά δικαιώματα της μουσικής ενός ανθρώπου που πέθανε σχεδόν στην ψάθα.

Αντίο δικιέ μου. Τράβα να κάνεις καμιά παράσταση σε εκείνους που έφυγαν πριν από σένα. Θα απολαμβάνω τη μουσική σου, και θα σε απεχθάνομαι για τις υπερβολές και ηθικές παρεκκλίσεις σου.

Update:

Ο Μαικλ, έφυγε από σύμπτωση ή σχεδιασμό ταυτόχρονα σχεδόν με τη Φάρα Φοσετ.
Άλλο ένα είδωλο και στόχος παιδικών ονειρώξεων μαζί με τους άλλους δύο άγγέλους του Τσάρλι.
Λες να κάναν και εν ζωή παρέα;