σκέψεις

Η κατάσταση της αναγγελίας του δημοψηφίσματος και η ακόλουθη απάντηση της ΕΕ ότι το ΝΑΙ/ΟΧΙ σημαίνει παραμονή ή έξοδος από το ευρώ, μου θύμισε σκηνή από ταινία.

Ο ήρωας στη θέση του οδηγού, με την ωραία ηρωίδα μαζί του, αντιμέτωπος με τον κακό της ταινίας στο δικό του αυτοκίνητο, να εφορμά ο ένας κατά του άλλου με τέρμα τα γκάζια για να δουν ποιος θα κιοτέψει πρώτος, ή να σκοτωθούν όλοι.

Η διαφορά στην περίπτωση μας είναι ότι η ΕΕ είναι τριαξονική νταλίκα, και εμείς μηχανάκι.

Σε μια διαπραγμάτευση πας με διαπραγματευτικά χαρτιά. Όσο πιο ισχυρά τόσο το καλύτερο. Leverage που λένε οι φραγκολεβαντίνοι.
Αν οι άσοι στο μανίκι της Ελλάδας είναι μόνο το πληρώνω/δεν πληρώνω, μενω/φευγω απο την ευρωζώνη και η διαπραγμάτευση καταρρεύσει, γιατί για τους άλλους δεν είναι ιδιέταιρα σημαντικό το να πληρώσουμε και το να μείνουμε στην Ευρωζώνη αν δεν το κάνουμε με τους όρους τους. Τότε το χάσαμε το παιχνίδι, εκτός και αν εξ' αρχής ο στόχος ήταν να φύγουμε από την ευρωζώνη και να βαρέσουμε κανόνι.

Η ΕΕ είναι μια κοινή αγορά. Μια νομισματική ένωση. Η δύναμη μας μέσα σε αυτή την ένωση έχει να κάνει με το πόσο μπορούμε να αγοράζουμε, ή πόσο μπορούμε να παράγουμε.
Παραγωγή είμαστε μηδέν. Αγοραστική δύναμη είχαμε με δανεικά. Τώρα είμαστε μηδέν. Οπότε τους είμαστε άχρηστοι.


Update:
η Μέρκελ έλεγε σήμερα 1/7/15 ότι δεν φοβούνται οικονομικές αναταράξεις λόγω της Ελλάδας, γιατί έχουν μπει σε κίνηση διάφοροι μηχανισμοί προστασίας. Γεγονός που δεν συνέβαινε το 2010...

Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να πηγαίνεις ενάντια ενός κύματος χωρίς να έχεις την απαραίτητη ισχύ/δύναμη.

Ίσως αν ο Παπαντρέου έκανε τότε αυτά που έκανε ο Τσίπρας τώρα να μας φίλαγαν τον κώλο. Σήμερα δυστυχώς, πρέπει να τους τον φιλήσουμε εμείς.