Ήμουν στη δουλειά σήμερα όπως και κάθε μέρα τα τελευταία δυο περίπου χρόνια. 

Απέναντι μου έξω από την τζαμαρία ορθώνεται ένας τοίχος ψηλός 8-10 μέτρα κρύβοντας μου κάθε θέα. Μόνη συντροφιά, αν μπορείς να την πεις έτσι, είναι οι δυο γάτες, και τα σπουργίτια που βρίσκουν καταφύγιο στις σωλήνες εξόδου του βρόχινου νερού πάνω στον τοίχο. Τα τιτιβίσματα τους, είναι το ευχάριστο διάλλειμα στην καθημερινή ρουτίνα. 

Το ένα από τα δύο γατιά είναι ιδιαιτέρως κυνηγετικό. Κάθε τρείς και λίγο κάποια κατσαρίδα, , κάποια ακρίδα, σκαθάρι ή κάποιο ποντίκι θα γίνει παιχνίδι στα νύχια του. Λιγότερο συχνά και κάποιο σπουργίτι. Το κακό είναι ότι δεν τα τρώει. Απλά τα σκοτώνει, παίζει μαζί τους, τα κάνει μπαλάκι και τα καταχωνιάζει σε κάποια μεριά του μαγαζιού να σιτέψουν.

Σήμερα, ανακάλυψα το γατί χωμένο σε μια άκρη της αποθήκης να βασανίζει ένα, ζωντανό ακόμα, σπουργίτι.Το γατί πήρε δρόμο με συνοπτικές διαδικασίες και κρατώντας ένα σακουλάκι πήρα το σπουργίτι στην παλάμη μου. Μην ξέροντας τι να το κάνω το κράτησα για λίγο εκεί σκεπτόμενος. Το πουλάκι ήταν ξαπλωμένο και ακίνητο. Ανοιγόκλεινε μερικές φορές τα μάτια και στα 5 -10 λεπτά που το κρατούσα, κουνησε το κεφάλι του 1-2 φορές. 

Το πόδι του είχε αίματα και τα φτερά εκεί ήταν στραπατσαρισμένα. Καθώς το κρατούσα είχα την αίσθηση ότι με παρατηρούσε με ένταση αλλά χωρίς φόβο. Λογικά η γάτα πρέπει να ήταν ο χειρότερος εφιάλτης του και εγώ κάποιος απομηχανής θεός. Καθώς το κρατούσα η ζεστασιά του κορμιού του διαπέρασε το ψυχρό πλαστικό και ζέσταινε την παλάμη μου. Εκπληκτικό συναίσθημα. Μετά σκαρφάλωσα σε κάτι ξύλα και μαλακά το έσπρωξα μέσα σε μια απο τις τρύπες υπερχείλησης που έχουν κάνει φωλιές και κουτσένοντας μπήκε μέσα.

Ελπίζω το γατί να μην το φτάνει.