Βγήκα από το σπίτι βιαστικά πριν μερικές μέρες, 7 το πρωί, την ώρα που φεύγω κάθε πρωί για τη δουλειά. Στην ανατολή, βαριά σύννεφα, κρύβαν τον φθηνοπωρινό ήλιο και η μέρα προβλέπονταν μουντή. Καθώς οδηγούσα όμως, συνηδειτοποίησα ότι ο φωτισμός μου φαινότανε περίεργος, σαν να ήταν ξαφνικά απόγευμα αντί για χαράματα. Και σε μια στροφή του δρόμου το αντίκρυσα, προς τη δύση ορθώνονταν ένα απίστευτα ψηλό σύννεφο, σαν τα πυρηνικά μανιτάρια από τις δοκιμές του '50. Ακριβώς πάνω μου, μια μεγάλη ανέφελη περιοχή με το χαρακτηριστικό ουράνιο γαλάζιο. Και ο ήλιος, κρυμένος σχεδόν εντελώς από τα νέφη της ανατολής, αντανακλούσε τη λαμπρότητα του στα νέφη της δύσης δίνοντας την εντύπωση ότι η μέρα προσωρούσε κιόλας προς το τέλος της....