Παρακολούθησα πριν από μερικές μέρες τη θεατρική παράσταση Λα Τσούνγκα με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και την ομάδα Νάμα στο θέατρο επί Κολωνώ. Ίσως να μην είμαι ο καταλληλότερος να ασκήσω κριτική, αλλά με εξαίρεση δυό τρία σημεία την βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Η ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε ένα καπηλιό σε ένα χωρίο του Περού, και αφορά 4 θαμώνες του την ιδιοκτήτρια και την αγαπητικιά ενός εξ αυτών.
Όλοι οι ηθοποιοί παραμένουν στη σκηνή σχεδόν όλη την ώρα, ακόμα και όταν δεν παίζουν. Μου άρεσε πολύ το πως μεταφέρονταν η προσοχή του κοινού από ένα γεγονός στο επόμενο με τους μεν να μένουν ακίνητοι ή να παίζουν σε αργή κίνηση την ώρα που οι δε εκτελούν το κομμάτι τους.
Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ η τελευταία σκηνή με την ιδιοκτήτρια του καπηλιού να αποκαλύπτει επιτέλους την θυλική πλευρά της που έχει επιμελώς κρυμένη σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Επειδή δεν είμαι τακτικός θαμώνας θεάτρων, ψιλοσοκαρίστηκα σε κανα δυό σκηνές κυρίως επειδή δεν περίμενα να έχει γυμνό. Θα μου πεις ε και; Έχουμε πάθει ανοσία ως κοινωνία στο γυμνό, οπότε και λίγο ακόμα δεν τρέχει και τίποτα. Έλα που όμως μου έδωσε την αίσθηση ότι το γυμνό ήταν εκεί μόνο για ν σοκάρει ελαφρώς τον θεατή καιόχι γιατί πρόσθετε κάτι το ιδιέταιρο στην όλη ιστορία. Το γυμνό στο μπάνιο,θα μπορούσε να λείπει χωρίς να αφαιρεί τίποτα από τη μαγεία και την ονειρικότητα της παράστασης.
Το άλλο μειονέκτημα έχει να κάνει με τα θεατρικά που προέρχονται από ισπανόφωνους και προρτογαλλόφωνους συγγραφείς και όχι με το έργο αυτό καθεαυτό. Οι βραζιλιάνικες μεταγλωτισμένες σειρές της TV έχουν για πάντα καταστρέψει την μαγεία των λατινογενών ονομάτων.
No comments:
Post a Comment