Μερικές σκέψεις πάνω στο φαινόμενο της επονομαζόμενης πειρατείας

Ακούω ξανά και ξανά την γκρίνια για τα πνευματικά δικαιώματα των παραγωγών ταινιών, μουσικής και παιχνιδιών Η/Υ.
Το πρόβλημα που δεν θέλουν να λύσουν οι βιομηχανίες αυτές είναι ένα απλό κλάσμα. Του κόστους αγοράς προς το κόστος αντιγραφής.

          κόστος αγοράς
0 < ---------------------
       κόστος αντιγραφής

Όταν αυτό το κλάσμα είναι μικρότερο της μονάδας  ο κόσμος δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο να αντιγράψει το προϊόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα έντυπα βιβλία, για τα οποία υπάρχει επίσης κάποια γκρίνια αλλά αυτή προέρχεται κυρίως από ανερμάτιστους συγγραφείς και εκδότες. Ποιος θα πάει να φωτοτυπήσει ένα βιβλίο που κυκλοφορεί στο εμπόριο 200 ή 300 σελίδων προς 0,1 ευρώ τη σελίδα ανεβάζοντας το κόστος της φωτοτύπησες στα 20-30 ευρώ; Φυσικά εδώ μπαίνει ο νέος τομέας των ψηφιακών βιβλίων τα οποία εφόσον ψηφοποιηθούν μία φορά, στη συνέχεια η αντιγραφή τους δεν κοστίζει ουσιαστικά τίποτα. Αλλά στην αρχική τους έντυπη μορφή τα βιβλία συνήθως δεν αξίζει τον κόπο να αντιγραφούν.

Όταν το κόστος αντιγραφής πλησιάζει τη μονάδα, συχνά πάλι είναι προτιμότερο να έχει κανείς το πρωτότυπο παρά ένα αντίγραφο αμφιβόλου ποιότητας.

Όταν όμως το κόστος ξεπερνά κατά πολύ τη μονάδα, και τα αντίγραφα δεν χάνουν σε πιστότητα, τότε υπάρχει μεγάλο κίνητρο που ωθεί στην αντιγραφή.

Η μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία έχουν ουσιαστικά σκάψει τον λάκκο τους και προσπαθούν με κάθε μέσο να αποφύγουν τις συνέπειες των πρακτικών που καταχρώνται τόσα χρόνια:

1. Παράγουν κακής ποιότητας προϊόν.
2. Πωλούν ακριβά το προϊόν κακής ποιότητας.
3. Πωλούν το ίδιο προϊόν ξανά και ξανά με νέες συσκευασίες/μέσα (DVD, Bluray,κινηματογράφος, συλλογές κλπ) αρμέγοντας τους καταναλωτές.
4. Εκμεταλλεύονται τους (νέους) καλλιτέχνες με τα συμβόλαια. Ενώ τους χρησιμοποιούν ως δικαιολογία κατά των παράνομων αντιγραφών.
5. Αλλάζουν τους νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας κατά το δοκούν και πάντα προς όφελος τους.
6. Χρησιμοποιούν κάθε είδους αθέμιτο μέσο για να διώξουν όσους θεωρούν ότι παραβιάζουν τα "δικαιώματα" τους.
7. Εξοντωτικές τιμωρίες όποιων συλλαμβάνονται με το αδίκημα της αντιγραφής.
8. Τεχνητή έλλειψη προϊόντων.
9. Επιβολή συνόρων στις αγορές για το μέγιστο άρμεγμα τους.
10. Αδυνατούν να συμβαδίσουν με τις τεχνοοικονομικοκοινωνικές εξελίξεις.
11. Τιμωρούν τους τίμιους πελάτες των προϊόντων τους με λογισμικό παρακολούθησης, λογισμικό DRM, και βλακώδεις οθόνες πριν την προβολή μιας ταινίας.

Τόσο για τις ταινίες όσο και για τη μουσική σήμερα το κόστος αντιγραφής τους είναι συχνά απειροελάχιστο σε σχέση με το κόστος αγοράς τους. Και το κόστος αγοράς κρατιέται σε τεχνητά υψηλά επίπεδα για να συντηρήσει τα υπερκέρδη των εταιριών αυτών, παρόλο που συχνά απευθύνεται σε μια  παγκόσμια αγορά και τα κέρδη που δρέπουν δεν εντοπίζονται σε μικρές γεωγραφικά περιοχές και τον περιορισμένο πληθυσμό τους.

Η δίψα των εταιριών αυτών για υπερκέρδη δεν περνά απαρατήρητη από τους καταναλωτές γεγονός που τους αποξενώνει περισσότερο και προκαλεί αναισθησία στις "ευαισθησίες" τους. Δηλαδή για κάτσε ρε φίλε, εγώ μένω άνεργος και δεν έχω να φάω ή να ζεσταθώ και το μόνο που σε απασχολεί είναι αν θα αντιγράψω μια ταινία ή ένα τραγούδι για να ξεχάσω τα προβλήματα μου; Και όχι δεν έχασες 1000000 ευρώ επειδή αντέγραψαν ένα αρχείο από εμένα. Έχασες λιγότερα από 10 ευρώ από κάθε έναν που το αντέγραψε από εμένα. Και με το να με καταστρέψεις οικονομικά ή να με βάλεις φυλακή δεν αποκτάς δίκιο.

Έτσι εστιάζουν και προσπαθούν να λύσουν το λάθος πρόβλημα. Δηλαδή πως να τιμωρήσουν εκείνους που αντιγράφουν τα προϊόντα τους, ή πως να κάνουν τα προϊόντα τους αδύνατο να αντιγραφούν, αντί να φροντίζουν να παράγουν προϊόντα που δεν θα υπάρχει λόγος να αντιγραφούν.
Στην υγειά των κορόιδων λοιπόν.