Θερμοκήπιο με παλιά αλουμίνια από το πρόγραμμα εξοικονομώ κατ' οίκον

Με το το πρόγραμμα εξοικονόμηση κατ'οίκον πολλοί θα σπεύσουν να αλλάξουν τα αλουμίνια στα σπίτια τους και καλά θα κάνουν. Τι γίνεται όμως με τα παλιά αλουμίνια που θα πεταχτούν; Είτε είναι μονά τζάμια είτε είναι διπλά; Θεωρητικά τα παίρνει ο αλουμινάς και στέλνει τα πλαίσια για ανακύκλωση ενώ και τα τζάμια θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν από τον τζαμά. Ένας όμως που ρώτησα αν παίρνει τα (διπλά) τζάμια πίσω για να τα χρησιμοποιήσει μου είπε ότι δεν γίνεται γιατί είναι δύσκολο αφενός να χρησιμοποιηθούν ως έχουν, και αφετέρου να κοπούν για να γίνουν κάτι άλλο. Οπότε μένω εγώ με την απορία. Ανακυκλώνουμε γυάλινα μπουκάλια μεν αλλά τι κάνουμε τους γυάλινους υαλοπίνακες δε;

Και τότε είχα μια επιφοίτηση! Θερμοκήπιο. Φακ γεα!

Θυμάμαι το πάλαι ποτέ, έκανα ένα μάθημα για εκμετάλλευση ενέργειας σε θερμοκήπια. Σε αυτό συμπεριελάμβαναν το κόστος κατασκευής του θερμοκηπίου από διάφορα υλικά. Γυαλί με στήριξη από αλουμίνιο, σκληρό διαφανές πλαστικό με πιο απλή στήριξη, και πλαστική μεμβράνη σε καλάμια κατά σειρά κόστους.
Μετά είχα πάει στο χωριό όπου ένας μπάρμπας μου εκεί είχε ένα θερμοκήπιο μεμβράνης με καλάμια η οποία είχε κιτρινίσει από τον ήλιο. Λίγο καιρό μετά κατασκευάστηκε στην περιοχή ένα θερμοκήπιο (μάλλον) με τζάμι. Όπως και να έχει μου ήρθε η ιδέα ότι τα παλιά τζάμια-αλουμίνια θα μπορούσαν με λίγα επιπλέον υλικά και μικρό κόστος να φτιάξουν ένα μικρό θερμοκήπιο DIY σε ένα χωράφι ή στο σπίτι στο χωριό. Αντί να τα καβατζώσει ο αλουμινάς που δεν θα σου δώσει φράγκο, στείλτα στο χωριό αν πιάνουν τα χέρια σου και στήσε ένα μικρό θερμοκήπιο.
Στη δική μου περίπτωση με τα τζάμια που είναι προς αλλαγή μπορώ να φτιάξω ένα θερμοκήπιο τραπεζοειδούς μορφής,
       ________
    /|            |\
  /  |            |  \
/__|_______|__\
με συρόμενη οροφή και πλαϊνά. Το πως θα κλείσω τις πλευρές του τραπεζίου είναι ένα ανοιχτό ερώτημα, αλλά λίγο ξύλο ή πλαστικό θα έκανε δουλειά νομίζω.
Οπότε θα μπορούσε κανείς να επαναχρησιμοποιήσει υλικά χιλιάδων ευρώ που θα πετάγονταν ή θα πήγαιναν για ανακύκλωση βγάζοντας λεφτά στον Μυτιληναίο πχ φτιάχνοντας κάτι μερακλίδικο.

Μερικές σκέψεις πάνω στο φαινόμενο της επονομαζόμενης πειρατείας

Ακούω ξανά και ξανά την γκρίνια για τα πνευματικά δικαιώματα των παραγωγών ταινιών, μουσικής και παιχνιδιών Η/Υ.
Το πρόβλημα που δεν θέλουν να λύσουν οι βιομηχανίες αυτές είναι ένα απλό κλάσμα. Του κόστους αγοράς προς το κόστος αντιγραφής.

          κόστος αγοράς
0 < ---------------------
       κόστος αντιγραφής

Όταν αυτό το κλάσμα είναι μικρότερο της μονάδας  ο κόσμος δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο να αντιγράψει το προϊόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα έντυπα βιβλία, για τα οποία υπάρχει επίσης κάποια γκρίνια αλλά αυτή προέρχεται κυρίως από ανερμάτιστους συγγραφείς και εκδότες. Ποιος θα πάει να φωτοτυπήσει ένα βιβλίο που κυκλοφορεί στο εμπόριο 200 ή 300 σελίδων προς 0,1 ευρώ τη σελίδα ανεβάζοντας το κόστος της φωτοτύπησες στα 20-30 ευρώ; Φυσικά εδώ μπαίνει ο νέος τομέας των ψηφιακών βιβλίων τα οποία εφόσον ψηφοποιηθούν μία φορά, στη συνέχεια η αντιγραφή τους δεν κοστίζει ουσιαστικά τίποτα. Αλλά στην αρχική τους έντυπη μορφή τα βιβλία συνήθως δεν αξίζει τον κόπο να αντιγραφούν.

Όταν το κόστος αντιγραφής πλησιάζει τη μονάδα, συχνά πάλι είναι προτιμότερο να έχει κανείς το πρωτότυπο παρά ένα αντίγραφο αμφιβόλου ποιότητας.

Όταν όμως το κόστος ξεπερνά κατά πολύ τη μονάδα, και τα αντίγραφα δεν χάνουν σε πιστότητα, τότε υπάρχει μεγάλο κίνητρο που ωθεί στην αντιγραφή.

Η μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία έχουν ουσιαστικά σκάψει τον λάκκο τους και προσπαθούν με κάθε μέσο να αποφύγουν τις συνέπειες των πρακτικών που καταχρώνται τόσα χρόνια:

1. Παράγουν κακής ποιότητας προϊόν.
2. Πωλούν ακριβά το προϊόν κακής ποιότητας.
3. Πωλούν το ίδιο προϊόν ξανά και ξανά με νέες συσκευασίες/μέσα (DVD, Bluray,κινηματογράφος, συλλογές κλπ) αρμέγοντας τους καταναλωτές.
4. Εκμεταλλεύονται τους (νέους) καλλιτέχνες με τα συμβόλαια. Ενώ τους χρησιμοποιούν ως δικαιολογία κατά των παράνομων αντιγραφών.
5. Αλλάζουν τους νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας κατά το δοκούν και πάντα προς όφελος τους.
6. Χρησιμοποιούν κάθε είδους αθέμιτο μέσο για να διώξουν όσους θεωρούν ότι παραβιάζουν τα "δικαιώματα" τους.
7. Εξοντωτικές τιμωρίες όποιων συλλαμβάνονται με το αδίκημα της αντιγραφής.
8. Τεχνητή έλλειψη προϊόντων.
9. Επιβολή συνόρων στις αγορές για το μέγιστο άρμεγμα τους.
10. Αδυνατούν να συμβαδίσουν με τις τεχνοοικονομικοκοινωνικές εξελίξεις.
11. Τιμωρούν τους τίμιους πελάτες των προϊόντων τους με λογισμικό παρακολούθησης, λογισμικό DRM, και βλακώδεις οθόνες πριν την προβολή μιας ταινίας.

Τόσο για τις ταινίες όσο και για τη μουσική σήμερα το κόστος αντιγραφής τους είναι συχνά απειροελάχιστο σε σχέση με το κόστος αγοράς τους. Και το κόστος αγοράς κρατιέται σε τεχνητά υψηλά επίπεδα για να συντηρήσει τα υπερκέρδη των εταιριών αυτών, παρόλο που συχνά απευθύνεται σε μια  παγκόσμια αγορά και τα κέρδη που δρέπουν δεν εντοπίζονται σε μικρές γεωγραφικά περιοχές και τον περιορισμένο πληθυσμό τους.

Η δίψα των εταιριών αυτών για υπερκέρδη δεν περνά απαρατήρητη από τους καταναλωτές γεγονός που τους αποξενώνει περισσότερο και προκαλεί αναισθησία στις "ευαισθησίες" τους. Δηλαδή για κάτσε ρε φίλε, εγώ μένω άνεργος και δεν έχω να φάω ή να ζεσταθώ και το μόνο που σε απασχολεί είναι αν θα αντιγράψω μια ταινία ή ένα τραγούδι για να ξεχάσω τα προβλήματα μου; Και όχι δεν έχασες 1000000 ευρώ επειδή αντέγραψαν ένα αρχείο από εμένα. Έχασες λιγότερα από 10 ευρώ από κάθε έναν που το αντέγραψε από εμένα. Και με το να με καταστρέψεις οικονομικά ή να με βάλεις φυλακή δεν αποκτάς δίκιο.

Έτσι εστιάζουν και προσπαθούν να λύσουν το λάθος πρόβλημα. Δηλαδή πως να τιμωρήσουν εκείνους που αντιγράφουν τα προϊόντα τους, ή πως να κάνουν τα προϊόντα τους αδύνατο να αντιγραφούν, αντί να φροντίζουν να παράγουν προϊόντα που δεν θα υπάρχει λόγος να αντιγραφούν.
Στην υγειά των κορόιδων λοιπόν.

Sweet Habbit στην Κηφισιά

Δυστυχώς δεν πολυκυκλοφορώ στην Αθήνα, αλλά έτυχε σήμερα να πάω σε ένα μαγαζί στην Κηφισιά με το όνομα Sweet Habbit. Κάτι σε καφετεριοπαγωτομπαρ είναι που από ότι έμαθα, τα παγωτά τα φτιάχνουν μόνοι τους, αν και δεν μπορώ να κρίνω αφού ήπια απλά μια μπύρα. Είχε και ζωντανή μουσική κάποιον Ρούση Φοίβο που έπαιζε κλασικά ροκ ελληνικά και ξένα κομμάτια με κιθάρα, δίνοντας μια εξαιρετικά ευχάριστη νότα στο χώρο. Κομμάτι του ντεκόρ που είδα, γιατί δεν έψαξα και όλο το μαγαζί, φαινόταν απλό καφετεριοδές όμως είχε μερικές πολύ γαμάτες πινελιές. Καταρχάς τα γκράφιτι  στους τοίχους. Αντίγραφα του Banksy (αναρωτιέμαι αν πληρώσαν δικαιώματα,λολ) τα κιβώτια με εμπορεύματα των αρχών ίσως του αιώνα, με επιγραφές COFFEE, TEA SUGAR κλπ, και μία μηχανή Zündapp του 1950 έξω από τις τουαλέτες στο υπόγειο. Και θέλω να φτάσω στο τελευταίο κομμάτι. Τις τουαλέτες. Ε λοιπόν είναι από τις λίγες φορές που μπήκα σε τουαλέτα μαγαζιού στις 12 το βράδυ και ήταν καθαρή.  Οκ, δεν ήταν τέλεια, αλλά ρε γαμώτο έχει τύχει να μπω σε άλλες που σιχαινόσουν μέχρι και το τσιμέντο κάτω από τα πλακάκια, ή άλλες που είχαν σπάσει-χαλάσει και τις είχαν αφήσει στην τύχη τους και τους πελάτες στα @@ τους.

Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι καλά.

περί διαφήμισης

Είδα σήμερα τη διαφήμιση της Γερμανός. Δεν ξέρω πόσο κόστισε ή από που ήρθε η ιδέα ή αν την έκανε εγχώρια εταιρία ή ξένη, αλλά είναι απελπιστικά γαμάτη.
http://www.youtube.com/watch?v=gBv21Lt9KkA
Θέλω να πω πως φτάνει επίπεδα Χόλιγουντ σε σύλληψη και τελικό θέαμα. Αντλεί προφανώς έμπνευση από την κινηματογραφική Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, αλλά γμτ κέρατο μου, αν μπορούμε να κάνουμε τέτοιες διαφημίσεις γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε ταινίες ή σίριαλ της προκοπής; Και με της προκοπής εννοώ εξαγώγιμα.

ΥΓ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα με έπειθε να ψωνίσω Γερμανό γιατί πρώτα θα έκανα έρευνα αγοράς για την χαμηλότερη τιμή στα χαρακτηριστικά που θέλω που βρίσκω πολύ εύκολα στα κινέζικα κινητά και ταμπλετ no name από Χονκ Κονγκ.