Συζήτηση με μια φανταστική ερωμένη

Στεκόμασταν αντίκρυ χωρίς να μιλάμε. Αμηχανία;

Τελικά αποφάσισα να σπάσω πρώτος τη σιωπή.
- Με τρομοκρατούσε πάντοτε η σκέψη αυτής της στιγμής.
- Γιατί; ρώτησε απλά
-Αυτή η υπόνοια της τυχαίας συνάντησης στο δρόμο, σε κάποιο από τα ταξίδια μου εδώ ήταν πάντα τρομακτική.
Γιατί; ξαναρώτησε απαλά.
- Φοβόμουν. Φοβόμουν το πως θα ένιωθα όταν θα σε ξανάβλεπα. Πως θα ήταν να βρίσκεσαι πάλι τόσο κοντά μου. Που θα μπορούσα να απλώσω το χέρι και να σε αγγίξω.
- Γιατί να φοβάσαι τα συναισθήματα σου;
- Με ξέρεις. Ξέρεις ότι δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Δεν ήξερα ποιος θα ήμουν εγώ όταν - αν ξαναβρισκόμασταν. Ποιος θα είχε πάρει τη θέση του αγοριού που σε αποχαιρέτησε εκείνο το βράδυ στο σπίτι σου. Ποια θα ήσουν εσύ και που θα ήταν το κορίτσι που θυμόμουν. Το κορίτσι για το οποίο έκλαιγα τότε.
- Και τώρα; Τώρα που ζεις τη στιγμή που έτρεμες, πως νιώθεις; Φοβάσαι;
- Τώρα θέλω απλά να την απολαύσω. Είπα και την πλησίασα για να την αγκαλιάσω. Εκείνη βυθίστηκε απαλά στα ανοιχτά μου χέρια